ASSE/AALST – Na veertig jaar dienst verliet eind december kinderarts Paul De Waele met stille trom het Heilig Hartziekenhuis van Asse. Ware het niet dat enkele moeders hem volgende zondag alsnog met een dankmis hulde brengen, het vertrek van de bekendste pediater in de regio zou zelfs onopgemerkt gebleven zijn. Een bescheiden vertrek waar hij zelf voor koos, want het kostte enige overredingskracht om de 70-jarige dokter, die met zijn rechttoe rechtaan-stijl bij duizenden mensen een onuitwisbare indruk achterliet, te overhalen voor een afscheidsgesprekje.
“Oh maar, ik stop nog niet met mijn praktijk hoor. Ik heb nood aan menselijk contact, ik ga door zo lang God het mij toelaat”, oppert de geboren Aalstenaar, die aan het raam van zijn statige woning in de Vooruitgangstraat zopas nieuwe spreekuren afficheerde. “De verpleegsters van de materniteit en de pediatrie hadden bij mijn afscheid in Asse wel een mooi verrassingsfeestje opgezet en daar heb ik wel een speechke gedaan. Maar van de directie heb ik niets gehoord, zelfs geen simpel bedankje voor veertig jaar dienst.”
“Ik ben van ’30, dus ik heb de oorlog meegemaakt. Op 9 mei verjaarde ik en op 10 mei begon de oorlog. Je zag die aankomen. In de naoorlogse periode heb ik als tiener met de KSA geholpen bij het verzorgen van de gewonde Duitsers en van de zwarten, mensen die leden onder de repressie. Ik heb toen echte lafheid gezien. Net als mijn onlangs overleden oudere broer ben ik geneeskunde gaan studeren. Hij is achttien jaar dokter geweest in Congo, in Lubumbashi. Hij heeft Patrice Lumumba nog persoonlijk gekend.”
“Toen ik in Asse begon was het gasthuis op de Markt en hadden de nonnetjes alles in handen. Verpleegsters had je nog niet, de nonnetjes werkten 18 uur op 24. Dat gebeurde met zeer veel idealisme, hoor. Om te bevallen moesten de vrouwen via die gietijzeren trap naar boven gaan. Ja, het gebeurde dat ze hun kind al hadden tegen dat ze boven kwamen. Er werd toen nog hard geschreeuwd, de pijnloze bevallingen zijn er pas later gekomen. Ik heb de hele ontwikkeling van het Asses ziekenhuis meegemaakt. Toen de leken erbij kwamen, vooral met Karel Anicq, is het enorm beginnen vooruitgaan en kwam er veel moderne apparatuur. Als streekziekenhuis mag het vandaag echt gezien worden, vind ik. Aan die overname van Ninove heeft Asse wel zijn broek gescheurd, waardoor het ziekenhuis van Aalst er nu de plak zwaait.”
Damiaan
“Kinderen kunnen snel ziek worden, maar het grote plezier is dat ze ook snel genezen. Het zijn zo’n mooie wezens. Je ziet ze groeien, bewegen, mooi worden. Met wat ik nu weet, met de dingen die ze mij nooit geleerd hebben op de banken, zou ik onmiddellijk willen herbeginnen. Ik denk aan het herkennen van postnatale depressies bij vrouwen. Of nog: moet je een vrouw wiens baby een mongooltje is onmiddellijk confronteren met de harde waarheid? Vroeger durfde ik dat niet, pas later leerde ik dat toch sneller te zeggen.”
Dokter De Waele staat erom bekend dat hij vaak vergeet om zijn bezoeken aan te rekenen, maar daar wil hij niet veel over kwijt. “Sukkelaars betalen niet bij mij, maar dat is een zaak tussen hen en mij. Ik ben een rechts-katholiek, ik doe gewoon mijn christelijke plicht, zoals mijn vrouw zich steeds met parochiale werken, de Damiaanactie en zo, heeft ingelaten. Zij heeft trouwens veel harder gewerkt dan ik, en zij had geen actief beroep ook al had ze een diploma van advocate.”
“Ik kende geen uren en ik telde geen jaren. Ik heb maar één tarief, of dat nu ’s nachts of ’s zondags is. Want je wordt niet ziek op afspraak, hé. Ik zei het nog tegen de verpleegsters bij mijn afscheid. Je bent maar gelukkig als je andere mensen gelukkig maakt. Geluk kan je niet kopen.”
“Boudewijn kalmeerde de ouders”
“Een beeld dat in mijn geheugen gegrift blijft is dat van de tien berries met de dode kinderen van dat zware ongeval aan het schooltje van Walfergem. Eén jongetje is pas bij aankomst in het ziekenhuis gestorven, hij kon niet meer gered worden. Van drie kinderen met een miltfractuur heb ik de milt moeten wegnemen. Die zijn er alle drie doorgekomen. En dan die ongeruste ouders, natuurlijk. “Is het de mijne?” Bij de slachtoffers waren twee broertjes, herinner ik mij. Allebei dood. Koning Boudewijn is die ouders komen troosten en kalmeren, hij heeft dat toen echt zeer goed gedaan. In Walfergem is er nadien een openluchtmis gehouden. Met de onlangs overleden VDB, toen Eerste Minister, op de voorste rij. Allemaal waren ze daar. Maar ja, heel het land was toen in shock.” (RDS)
Dankmis en herinneringsboek
In de kapel van het AZ Heilig Hart wordt zondag 28 januari om 10 uur een dankmis opgedragen aan dokter De Waele. De mis komt er op verzoek van heel wat gezinnen die de pediater dankbaar zijn en die dank willen uitdrukken. De dokter wil geen geschenken, maar dat werd opgelost met een dik herinneringsboek vol met tekeningen, foto’s en dankteksten dat in samenwerking met het Ascanusinstituut werd samengesteld. Met een bijdrage op rekeningnummer 979-9672523-76 wordt een door dokter De Waele gekozen goed werk gesteund. (RDS)