De tientallen affiches voor de ramen van de huizen langs de Brusselsesteenweg in Walfergem zeggen het duidelijk: “Wij zijn het gerammel beu”. De drukke gewestweg lijdt onder het vrachtverkeer en een gebrekkig onderhoud. De trillingen en het lawaai, gevolg van de gescheurde betonplaten, maken dat het stilaan geen leven meer is langs de N9. De overheid belooft herstellingen maar volgens de bewoners zijn dat slechts lapmiddeltjes. Een zoveelste sluimerend verkeersprobleem schreeuwt om aandacht.
De Walfergemse architect op rust Tuur De Coster voert al een decennium een stille bureaucratische strijd voor structurele ingrepen op de gewestweg. Na een artikel in het wijkkrantje is een actiecomité hem onlangs te hulp gesprongen. Een sensibliserende affichecampagne vormt de voorbode van een reeks acties, al dan niet ludiek.
“De Brusselsesteenweg is rotversleten” legt De Coster de vinger op de wonde. “De laatste tien jaar is de weg hier nauwelijks onderhouden en dat wreekt zich. Omdat de dwarsvoegen niet meer opgevuld werden sijpelt het water tot onder de betonstroken. Die beginnen te dansen en te schuiven. Vanaf de Langestraat tot het station is de beton op tientallen plaatsen gebroken en verzakt. Vrachtwagens doen het water tot één meter hoog uit de voegen opspatten.”
“De toestand van het fietspad is al even belabberd”, zet de oud-architect zijn betoog verder. “Je moet na een regenvlaag eens fietsen vanaf de Keesdal tot de Zittertstraat. Zonder afvoergreppel blijft het fietspad, tevens voetpad, vol plassen staan. Daar hou je gegarandeerd een nat pak aan over. En anders zorgt het opspattend water van het verkeer daar wel voor.”
Sterfhuis
Wat de buren solidair de handen in mekaar deed slaan was de onophoudende lawaai- en trilhinder die het gefragmenteerde wegdek, dagelijks goed voor 20.000 voertuigen, met zich meebrengt. Tientallen bewoners kunnen getuigen over scheuren en barsten, rammelend meubilair, slapeloze nachten of verhoogde stress. Tuur De Coster moest een idee om die trillingen te laten meten vroegtijdig begraven. “Het reglementair opmeten van trillingen kost 50.000 frank per dag, maar je moet wel op minimaal twee dagen rekenen. Bovendien zijn het toch kosten op het sterfhuis want ons land kent, in tegenstelling tot Nederland of Duitsland, geen trillingsnormen. En zonder normen kan je er ook geen overschrijden.”
Dat het Vlaams Gewest, in casu de dienst Wegen Vlaams-Brabant, zich van het probleem bewust is blijkt niet alleen uit het bord “misvormde weg over 700 meter”, ook al is die strook eigenlijk twee kilometer lang. Minister van Openbare Werken Stevaert bevestigde dat er in het voorjaar herstellingen worden uitgevoerd aan de betonplaten en de waterafvoer op de N9 in Walfergem. Maar een structurele herstelling wordt pas op langere termijn in het vooruitzicht gesteld “in functie van de beschikbare kredieten”, zoals dat heet. Tot en met 2002 zijn hiervoor alvast geen voorzieningen ingeschreven.
Controles
“De voorlopige herstellingen zijn de zoveelste plaaster op een houten been” reageert De Coster. “Er moet een oplossing komen waar de woonkwaliteit en de verkeersveiligheid centraal staan. Wij vragen een snelheidsbeperking tot 50 kilometer per uur, zoals op de Gentsesteenweg, met controles op die snelheid en het gewicht van de vrachtwagens. Er moeten ook meer beveiligde oversteekplaatsen komen.”
Een petitie met die eisen ging de voorbije dagen rond in de zowat 300 huizen. “Waarvan er trouwens een dertigtal leegstaan” merkt De Coster op. “Bij de bewoners is de solidariteit zeer groot. Meer dan 200 gezinnen steunen de actie. De affiche is nog maar een eerste campagne. We plannen de komende maanden nog andere acties. Wellicht gaan we ook gezamenlijk een vermindering van het Kadastraal Inkomen (KI) vragen, gelet op de sterk verminderde waarde van onze woningen.”
“Te veel verkeersdoden”
“Er wordt hier constant veel te snel gereden” vertelt buurtbewoner Louis De Ridder die in een rijhuis aan de Brusselsesteenweg woont. “Ik heb op deze weg al veel verkeersdoden weten vallen. Ik denk niet alleen aan die 10 kindjes indertijd aan het schooltje van Walfergem (1966, red.). Sinds de jaren ’60 moeten het er vele honderden zijn. Vaak door een onoplettendheid. Het is toch erg dat mensen een klein foutje met de dood moeten bekopen. Ik weet waarover ik spreek want mijn vader is hier zo verongelukt. Als ik nog jonger zou zijn, ik vertrok. Maar ik ben hier 67 jaar geleden geboren. Toen was het hier fantastisch wonen en werken, met de trein en de tram vlakbij. Vandaag is mijn huis nog slechts een appel en een ei waard.” (RDS)
“Je wordt het nooit gewoon”
“Vlak voor ons huis is een betonstrook van tien meter in vier stukken gebroken” getuigt Gunther Van der Smissen. Zijn vrouw baat vooraan een kapperszaak uit. Het koppel kocht de woning op nummer 161 zeven jaar geleden. “We hebben het probleem met de trillingen toen zwaar onderschat. Mijn vrouw grapt vaak tegen de klanten dat ze ze gaat vastbinden opdat ze niet uit hun stoel daveren, maar eigenlijk is het lachen ons al lang vergaan. ’s Nachts slapen we nauwelijks vier uur, daarna worden we wakker van het gerammel van de vrachtwagens die over de gescheurde beton razen. Als wij ons bed niet om de paar dagen terugzetten dan staat het de volgende week aan de andere kant van de kamer. Het enige rustige moment van de dag is vanaf vier uur ’s middags. Dan staat de avondspits tot hier en houdt het gedaver even op. Maar anders nooit. Men zegt wel eens dat alles went, maar dit word je nooit gewoon.” (RDS)