De gevolgen van de nakende bescherming van het Assese Waalborrepark als dorpsgezicht gaan veel verder dan eerst werd gedacht. De bouwplannen van de nieuwe lokalen voor de speelpleinwerking, in opvolging van ’t Mallepietje, kunnen niet doorgaan. Alle speeltuigen in het park moeten verdwijnen en ook voor de dieren zal een nieuw onderkomen moeten gezocht worden. Een bizar achterhoedegevecht met de milieuraad bezorgt de al fel geplaagde Assese meerderheid nog meer kopbrekens.
Het park Waalborre, zo’n vier hectare groot, ligt langs de Parklaan en de Pastinakenstraat. Het werd in het midden van de jaren zestig door de gemeente gekocht van de rijke familie De Vis-De Landsheer, wat meteen de oorsprong verklaart van de in de volksmond gangbare benaming Park De Vis. Een deel van het park werd later ingepalmd voor de infrastructuur van SV Asse en de gemeentelijke Sportballon.
Midden december jongstleden tekende Minister Johan Sauwens, bevoegd voor Monumenten en Landschappen, een voorstel tot klassering van het park. Vierentwintig oude bomen zouden het statuut van monument krijgen en het park wordt in zijn geheel beschermd als dorpsgezicht. “Voortaan zal men het geheel als een goede huisvader moeten beheren en onderhouden”, liet Leo Quintelier, voorzitter van de Assese milieuraad en vader van het initiatief, weten.
Speeltuigen
Pas nu, met het aan het gang zijnde openbaar onderzoek, als gevolg van het ministerieel besluit, wordt de werkelijke draagkracht van Quinteliers woorden stilaan duidelijk. De jeugdraad van Asse kreeg gisteravond te horen dat de plannen voor de nieuwe lokalen voor de speelpleinwerking in de Bergestraat wellicht niet kunnen doorgaan. Samen met de renovatie van de hovenierswoning plande de gemeente een aansluitende nieuwbouw die in de plaats komt van ’t Mallepietje.
De gemeente wacht nog op een formeel antwoord van Monumenten en Landschappen maar houdt nu al rekening met een “waarschijnlijk definitief negatief advies” en kijkt reeds uit naar alternatieve plaatsen om de lokalen voor de speelpleinwerking te kunnen optrekken.
De bescherming legt ook een mijn onder het familiale karakter van het park. Alle speeltuigen voor de kinderen moeten verdwijnen wegens zonevreemd. Ook het in het Waalborre geplande nieuwe speeltuig van één miljoen frank kan niet. Dit imposant ding, vorig jaar door de gemeente gewonnen tijdens een tombola op een vakbeurs, zou nu op het speelplein in Walfergem komen. Zelfs de populaire hertjes en gnoe’s moeten, wettelijk gezien, uit het park verdwijnen. Een Vlaams decreet uit 1993, dat onder meer de onderhoudsvoorschriften van dorpsgezichten regelt, laat daarover geen twijfel.
Etrimo
Het gemeentebestuur voelt zich in dit dossier “een peer gestoofd” door Quintelier en de milieuraad. Quintelier verwijt het bestuur dat er in het park door gebrek aan interesse en slecht beheer al heel wat oude bomen en struikvariëteiten verloren gingen. Nochtans staat uitgerekend de grote verscheidenheid aan struiken en heesters in het Waalborrepark bekend als vrij uniek. Het was bovendien de gemeente zelf die, ten tijde van burgemeester Gerard Van Wijnendaele, het park van een gewisse dood redde. Projectontwikkelaars wilden er zogenaamde Etrimo-buildings, zoals in het Breughelpark in Zellik, neerpoten. Slechts door het park zelf te verwerven kon Asse die plannen toen verijdelen.